Witold Lutosławski dał swej ojczystej kulturze muzycznej to najwyższe, co artysta stworzyć może: szczyt współczesnej twórczości muzycznej. Kto nie zna muzyki Witolda Lutosławskiego znać muzyki polskiej nie może, ani jej zmierzyć.

Lutosławski postawił sobie zadanie duchowe, któremu mało kto mógł sprostać, a które stało się Jego główną rolą w historii muzyki powszechnej. Zadanie to brzmiało: rozwinąć w sposób zasadniczy i rygorystyczny myśl muzyczną, wyzwalając ją z odziedziczonych norm tonalności, a nie doprowadzając do destrukcji logosu tonalnego. Dał odpowiedź swymi dziełami. Stworzył nową w swoim rodzaju formę muzyczną. A to znaczy inaczej odczuwać muzykę — i cały świat. W tej muzyce możemy się zadomowić.

Michał Bristiger [1994]

W tej muzyce, pełnej dyskrecji i godności, żadne ucho nie dosłucha się fałszu, także moralnego. [...] Jego muzyka jest czysta — jak „łzy biedaka”, jak Liryki lozańskie. Czysta w takim sensie, w jakim czysta była muzyka Mozarta, to znaczy muzyka będąca samą radością, „iskrą bogów”, co w przypadku Lutosławskiego znaczy: pocieszeniem. [...] odbija się w niej jak w źródle ta część polskiego losu, która związana jest z tradycją, w której my, z dołu, i my, z góry, najpełniej się rozpoznajemy. Uczciwa jak „wdowi grosz” jest po prostu prawdziwą twarzą muzyki polskiej.

Krzysztof Karasek [1988]